Lang dacht ik dat ik iets verkeerd deed. Anderen leken hun leven prima op de rit te hebben, terwijl ik maar bleef zoeken. Naar richting, naar zekerheid, naar… tja, eigenlijk naar mezelf. Ondertussen paste ik me netjes aan. Ik deed wat ‘hoorde’, wat anderen slim of logisch vonden. Maar van binnen bleef het knagen.
Rond mijn dertigste gooide het leven even alles overhoop. Geen fijne periode — eerlijk is eerlijk. Maar het dwong me wel om naar binnen te keren. Om eindelijk stil te staan bij wie ík ben, los van wat iedereen vindt en verwacht. Spannend? Zeker. Makkelijk? Absoluut niet. Maar wel het begin van iets goeds.
Ik leerde om op mezelf te vertrouwen. Om minder te zoeken buiten me, en meer te luisteren naar wat er vanbinnen leeft. En oké, dat ging met vallen en opstaan (en af en toe een flinke portie zelftwijfel). Maar stap voor stap begon ik te voelen wat voor mij klopt.
Inmiddels voel ik me steviger dan ooit. Niet perfect, maar wel echt mezelf. En het mooiste? Ik heb ontdekt wat mijn zielsmissie is — en ja, dat klinkt misschien een tikje zweverig, maar voor mij voelt het juist heel helder: ik ben hier om anderen te helpen in hun kracht te staan. Door ze te laten voelen, vertrouwen en thuiskomen bij wie ze echt zijn.
Hoe mooi is dat?