Ken je dat? Dat je een briljant idee hebt, maar je mond houdt omdat je bang bent om het verkeerde te zeggen? Dat je jezelf kleiner maakt zodat de ander kan shinen, terwijl jij jezelf wegcijfert als een figurant in je eigen leven? Been there, done that. Ik was kampioen “m’n eigen licht op dimstand zetten”. En eerlijk? Het is doodvermoeiend.
Want terwijl jij op je tenen loopt om niemand voor het hoofd te stoten, dendert het leven gewoon door. Anderen pakken het podium, zeggen wél wat ze denken (soms zelfs zonder te denken) en jij… knikt vriendelijk.
Maar ik voel het tot in m’n tenen: het is klaar. Geen brave achtergrondrol meer. Geen “ik wacht wel even tot iemand me vraagt”. Het is tijd om je ruimte in te nemen. Je mag hardop zeggen wat er in je omgaat, ook al vindt niet iedereen het leuk.
Dus… hé, wanneer ga jij eens shinen?