Sinds kort woont er een puppy bij ons in huis. Een schattig, springerig bolletje energie dat overal achteraan hobbelt—blaadjes, takjes, en vooral mijn pantoffels pakt. Maar wat ik niet had verwacht, is wat ze bij míj los zou maken.
Ik dacht dat ik flexibel was. Open voor verandering. Maar toen bleek dat mijn zorgvuldig opgebouwde routines plotseling moesten wijken voor zindelijkheidstraining, geblaf en een onverwacht plasje op het kleed, werd ik toch wat wiebelig. Het bijten in mijn handen en voeten, dat volgens Google “normaal puppygedrag” is, voelde op de een of andere manier als afwijzing. Alsof ze me expres uitdaagde.
Toch smelt ik iedere keer als ze blij op me af komt huppelen. Haar enthousiasme is zo puur, zo ongefilterd, dat ik er niet omheen kan: dit kleine hondje leert mij opnieuw te kijken. Naar hoe blij je kunt worden van een dansend blaadje. Hoe fijn het is om gewoon even te rennen, zonder doel. Hoe simpel geluk eigenlijk is.
Ze haalt me uit mijn hoofd en terug naar het moment. Misschien was het niet mijn routine die zo goed werkte, maar juist haar chaos die ik nodig had.