Onlangs zag ik de voorstelling De Heks van Almen, over de eerste vrouw in Nederland die op de brandstapel belandde, beschuldigd van hekserij. Wat me vooral raakte, was haar tragische lot, maar ook hoe de kerk vrouwen die met kruiden werkten als gevaarlijk bestempelde. Dit was het begin van een eeuwenlange scheiding van vrouwen van hun eigen kracht, intuïtie en de natuur.
In Nederland werden er ruim twee eeuwen lang heksen verbrand, van 1472 tot 1674. Deze vrouwen, vaak op basis van valse beschuldigingen, werden gedood omdat men dacht dat ze magie gebruikten om anderen ziek te maken of zelfs te vermoorden. Ze zouden in dienst staan van de duivel, met bezemstelen vliegen en ’s nachts geheime rituelen houden. Maar voor mij is de term “heks” een geuzennaam. Niet de bang beschuldigde vrouw, maar de krachtige, authentieke vrouw die in diepe verbinding staat met haar intuïtie en de natuur.
Hoe vaak zijn vrouwen niet als “heksen” bestempeld wanneer ze hun eigen weg gingen of hun kracht en wijsheid durfden te tonen? De heks is voor mij een symbool van innerlijke kracht en vrijheid. In plaats van angst te omarmen, wordt het tijd om ons weer verbinden met onszelf, de natuur en de wereld om ons heen.